ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္၀င္အစားဆံုးအရာက ေခါင္ရမ္းပန္းနဲ႕ ေၾကာင္နက္…။ ငယ္ဘ၀ကတည္း လူၾကီးေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္..။ လူေသေခါင္းမွာ ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္ရင္ အဲ့ဒီလူေသဟာ ဖုတ္၀င္ၿပီး သင္းခ်ိဳင္းကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္..။ ေရွးတုန္းက အသုဘခ်ၾကရင္လည္း ဒီလိုပဲ ခ်တတ္ၾကသတဲ့..။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေၾကာင္နက္…။ ေၾကာင္နက္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေၾကာင္က တစ္ကိုယ္လံုး မဲနက္ေနရမယ္..။ သူရဲ႕ မ်က္လံုးအစ..။ တစ္ကိုယ္လံုးမဲနက္ေနတဲ့ ေၾကာင္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕ဖူးပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးပါ မဲနက္ေနတဲ့ ေၾကာင္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ ၂ ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတယ္..။ ရွားလဲ ေတာ္ေတာ္ရွားမယ့္ အမ်ိဳးပါပဲ..။ ေရွးလူၾကီး ေတြ ေျပာၾကတာေတာ့ ေတာထဲမွာပဲ ေနတတ္ၾကတဲ့..။ ထူးျခားတာက အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေၾကာင္နက္တစ္ေကာင္က လူေသအေလာင္းတစ္ခုရဲ႕ ဘယ္သူမွ ေစခိုင္းခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ညာဘက္ကေန ဘယ္ဘက္ကို ခုန္ေက်ာ္ လိုက္ၿပီဆိုရင္ အေလာင္းေကာင္ဟာ ဖုတ္၀င္ၿပီး အသက္ျပန္ရွင္လာတယ္လို႕ လဲ ၾကားဖူးပါတယ္..။
ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ေၾကာင္ကို အေလာင္းေကာင္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကေန အစာနဲ႕မွ်ားၿပီး ခုန္ေက်ာ္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးကို မဆိုလိုပါဘူး..။ ဒီအယူအဆကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့သလို အခ်ိဳ႕ဗြီဒီယုိကားေတြမွာလည္း ဒီဓေလ့ကို ထည့္သြင္းရိုက္ကူးၾကတာ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ…။ နိဒါန္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေခါင္ရမ္းပန္း တစ္ပြင့္နဲ႕ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္း ေလး တစ္ပုဒ္ပါ..။ ကဲ…စပါျပီ…။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ့ သေကာင့္သားက ရယ္တယ္ခင္ဗ်..။ ၿပီးေတာ့ သူလက္ေတြ႕ စမ္းခ်င္တယ္တဲ့..။ ဒါနဲ႕ လာမည့္ တနဂၤေႏြေန႕ အပုပ္ခ်ိန္ ညေန (၅း၀၀) နာရီ သင္းခ်ိဳင္းမွာ စမ္းၾကမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္ပင္ထားလိုက္ၾကတယ္..။ သင္းခ်ိဳင္းမွာဆိုေတာ့ ညဘက္ေတာ့ မစမ္းရဲဘူးဗ်ိဳ႕..။ ဒါေၾကာင့္ အပုပ္ခ်ိန္ကို ေရြးလိုက္ရတာ..။ ေျပာျပရအံုးမယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သရဲအေၾကာင္းဆို စိတ္၀င္စားၿပီး သင္းခ်ိဳင္းကို ခဏခဏေရာက္လြန္းလို႕ အဲ့ဒီက သုဘရာဇာနဲ႕ေတာင္ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ..။ အခုကိစၥမွာ လည္း သူလည္း စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ ပါမယ္ေပါ့ဗ်ာ..။ ၿပီးရင္ သူ႕ကို ကိစၥထူးထူး မထူးထူး ထံုးစံအတိုင္း အရက္ဖိုးေတာ့ ေပးခဲ့ရမွာေပါ့..။
စေနေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ရန္ကုန္ကို ခရီးထြက္ခဲ့ရတယ္..။ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ဟိုေကာင္ ေဆးရံုတက္ေနရတယ္တဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုကို လိုက္သြားေတာ့ သက္သာေနတဲ့ သူ႕ပံုစံကိုေတြ႕လို႕ စိတ္သက္သာရာရခဲ့တယ္..။ ဒီေကာင္ေျပာျပတာက ကၽြန္ေတာ္ မလာႏိုင္ မွန္း သိေပမယ့္လည္း စမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္တာနဲ႕ သူရယ္.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္.. အဲ့ဒီ တနဂၤေႏြေန႕ ညေန (၅း၀၀) နာရီမွာ သင္းခ်ိဳင္းကို ဆိုင္ကယ္နဲ႕ထြက္ခဲ့ပါသတဲ့..။ လက္ထဲမွာေတာ့ ေခါင္ရမ္းပြင့္ တစ္ပြင့္ကို ကိုင္လို႕ေပါ့ေလ..။
သင္းခ်ိဳင္းကိုေရာက္ရင္ပဲ သုဘရာဇာဦးေလးက တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္..။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္တဲ့..။ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားေနလို႕ မလာႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႕ကို အတင္းျပန္ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုပဲ..။ ေနာက္ဆံုး ဒီေကာင္ေတြလည္း မရမကေျပာၿပီး မုန္႕ဖိုးပိုေပးပါ့မယ္ ဘာညာနဲ႕ သေဘာတူခဲ့ၾကတာေပါ့..။ ဒီလိုနဲ႕ ဇရပ္ထဲမွာ ဒီညေနကမွ လာပို႕ထားတဲ့ ကေလး အေလာင္း တစ္ေလာင္းရွိတယ္..။ နက္ဖန္ၾကမွ ေျမျမွပ္မွာ…။ စမ္းသပ္ခ်င္ရင္ အဲ့ဒီအေလာင္းကို စမ္းသပ္လို႕ရတယ္ေပါ့…။ အေခါင္းက က်က်နနကို လုပ္ထားတာ..။ ကႏုတ္ပန္းေတြ ဘာေတြနဲ႕…။
သူအေခါင္းကိုဖြင့္လိုက္တယ္..။ ေကာင္ေလးက ၀မ္းေလွ်ာၿပီး ဆံုးထားတာ ဆိုေတာ့ ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္ေတြ က်ေနျပီး အရိုးစုပံုစံျဖစ္ေနေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ေပၚလြင္ေနတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေတြ လိမ္းေပးထားတာလဲေဖြးလို႕…။
သူ ၾကာၾကာမေတြးေတာပဲ.. ေကာင္ေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္နားၾကားထဲကို ယူလာတဲ့ေခါင္ရမ္းပန္းထိုးေပးလိုက္တယ္..။ ခဏေစာင့္ၾကည့္တယ္..။ ထူးလာမလားေပါ့…။ ဘာမွ ထူးမလာဘူး..။ ၁၀ မိနစ္ ၾကာသြားလည္း ထူးမလာဘူး..။ ဒီလိုနဲ႕ ဘာမွလည္းမထူးဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာစရာ ရျပီဆိုၿပီ ျပန္မယ္ အလုပ္မွာ သင္းခ်ိဳင္းကုန္း ျခံ၀င္း သံတံခါးေခါက္သံကို ၾကားလိုက္တယ္..။ သူရယ္..၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းရယ္..၊ သုဘရာဇာ ဦးေလးရယ္.. ဘယ္သူပါလိမ့္ဆိုၿပီး သြားလိုက္ၾကတယ္..။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္…။ ရုပ္က မသဲကြဲ…။ သုဘရာဇာ ဦးေလးက..
"ေဟ့ ကေလး..မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္.. ဒီမွာ… ဘာလုပ္မလို႕လဲ…"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီကေန ေခၚေနလို႕လာတာ.."
"မင္းက ဒီက ဘယ္သူမွမေခၚဘူး..။ မွန္းစမ္း..၊ ဘယ္ရပ္ကြက္ထဲကကေလးလည္း..၊ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္.. အိမ္ျပန္ေတာ့" ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို ဓါတ္မီးနဲ႕ ထိုးလိုက္တာ…..
လားး လားး… အဲ့ဒီကေလးက… သူတို႕ခုနမွ ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္တဲ့ကေလးေလး..။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕…။ ဟုတ္ပါတယ္..။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ သူ႕ဘယ္ဘက္နားရြက္ထက္မွာ ပန္းၾကီးတစ္ပြင့္..။
ဒါသူ ေနာက္ဆံုးမွတ္မိၿပီး ျပန္သတိရလာေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ေနတာတဲ့..။ ဟိုတစ္ေကာင္ကေတာ့ သတၱိရွိပံု ရတယ္..။ ေဆးရံုတက္ရေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မျဖစ္လိုက္ေပမယ့္ မႏၱေလးမွာပဲေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းသြားေလရဲ႕…။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ မၾကံဳလိုက္ရတာ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလား မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…။
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment