ဟီရိႏွင့္ ၾသတၲပၸ ကင္းေဝး ၾကလွ်င္ျဖင့္

''ဟီရိ''၏ အဓိပၸာယ္မွာ ''ရွက္ျခင္း''ျဖစ္၍ ''ၾသတၱပၸ'' ၏ အနက္မွာ ''ေၾကာက္ျခင္း'' ျဖစ္သည္။ ဤ ''အရွက္''ႏွင့္ ''အေၾကာက္'' တရားႏွစ္ပါးသည္ လူ႔ဘံု ေလာကကို ထိန္းေက်ာင္း ေစာင့္ေရွာက္သည ့္ေနရာတြင္ အဓိက က်ေန၏။

''ဟီရိ'' ဟူေသာ ''အရွက္''သည္ အဘယ္ အရာကုိ ရွက္ရမည္နည္း။ လူသားတုိ႔၏ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္တည္း ဟူေသာ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ၊ အျပဳအမူ အရာကို ''ရွက္ျခင္း'' အားျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရမည္။

''ၾသတၱပၸ''ဟူေသာ ''ေၾကာက္ျခင္း'' ျဖင့္ မည္သည္ကို ေၾကာက္ရမည္နည္း။ ကုိယ္ႏႈတ္၊ ႏွလံုး၊ အမူအရာအားျဖင့္ ေၾကာက္ရမည္နည္း။ ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး အျပဳအမူ အားျဖင့္ အရွက္တကြဲ ျဖစ္ရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ ၾကရမည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ဟီရိႏွင့္ ၾသတၱပၸသည္ လူသားတုိ႔၏ ကာယဣေႁႏၵ ဟူေသာ ကိုယ္အမူအရာ၊ ဝစိဣေႁႏၵ ဟူေသာ အေျပာအဆုိႏွင့္ မေနာဣေႁႏၵ ဟူေသာ စိတ္အမူအရာ မ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ ရည္ၫႊန္းထားသည္။


''သိသာ သိေစ မျမင္ေစႏွင့္'' ဆုိစကားသည္ အလြန္ ''တာသြား'' ေသာစကား ျဖစ္သည္။ ''မိန္းမတုိ႔ ဣေႁႏၵ ေရႊေပးလုိ႔ မရ'' စကားပံု သည္လည္း ဣတိၴယ ႏြယ္ဝင္ အမ်ဳိးသမီး မ်ား၏ ဣေႁႏၵကို တန္ဖုိးထားေၾကာင္း ျပဆုိထားသည္။ ေရွးျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ေျခမ်က္စိ ေပၚေအာင္ပင္ ထဘီမ်ားက ိုဝတ္ဆင္ေလ့ မရွိခဲ့ ၾကေခ်။ ကာယ၊ ခႏၶာကိုယ္အား လံုၿခံဳေစရန္ က်က္သေရ ရွိစြာ ဝတ္ဆင္ ခဲ့ၾကသည္။ ဆံေကသာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆုိလွ်င္လည္း ''ပိတုန္းေရာင္ ေကသာ'' စကားက ထင္ရွားေနသည္။တုိးတက္ ေျပာင္းလဲ လာေသာ ေခတ္အေျခအေန အရ ဝတ္စား ဆင္ယင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာင္းလဲ လာသည္ကို လက္ခံ သင့္ေသာ္လည္း တုိလြန္းလွ်င္ ဟီရိၾသတၱပၸ ကင္းၿပီး လူမ်ဳိး၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခုိက္ ေစသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ေလာက လူ႔ဘံုကို အရွက္ႏွင့္ အေၾကာက္ဟူေသာ ေလာကပါလ တရားႏွစ္ပါးျဖင့္ လံုၿခံဳေအာင္ ကာကြယ္ ထားသည္ကို လူသားတုိင္း အထူး သတိထား ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤတရား ႏွစ္ပါးႏွင့္ ကင္းေဝး သြားၾကလွ်င္ တိရစၧာန္ ဘံုႏွင့္ မျခားနား ေတာ့ေပ။ ကမာၻဦး ကာလသို႔ ေရာက္သြား ပါလိမ့္မည္။

အလြန္ပင္ တုိးတက္ လွပါသည္၊ ယဥ္ေက်း လွပါသည္ ဆုိသည့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ ရာစု ကာလ ခါသမယမွာ သားပ်ဳိ၊ သမီးပ်ဳိ၊ လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ား အေနျဖင့္ အမ်ဳိးသား အသိျဖင့္ သတိထား ၾကရမည္။ အသေရ မလံုၿခံဳေသာ အဝတ္ကို ပိုက္ဆံ ပိုေပး၍ မဝတ္သင့္ ၾကေပ။ တစ္ဖက္မွလည္း ''သားသမီး မေကာင္း မိဘေခါင္း''၊''တပည့္မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္း'' ဆုိစကားအတုိင္း မိဘ၊ ဘုိးဘြား၊ ဆရာသမား လူႀကီး မ်ားကလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈ မထားၾကဘဲ ေျပာဆုိ ဆံုးမ ၾသဝါဒ ေပးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။

ကမၻာ့ လူမ်ဳိးတုိုင္း၌ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္း စဥ္လာ အရ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈ ကြဲျပားလ်က္ ရွိၾကသည္မွာ အမ်ားသိ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတြင္လည္း ''ျမန္မာ့မူဟန္ ဇာတိမာန္''ဟူေသာ စကားအတုိင္း ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာ အတုိင္း ကာယဣေႁႏၵ လံုၿခံဳစြာျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ မပ်က္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္း သြားၾကရမည္မွာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး၊ လူငယ္၊ လူရြယ္တုိင္း၏ သမုိင္းေပး တာဝန္ ျဖစ္သည္ကို မေမ့သင့္ ၾကေပ။

ယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ဳိးပါ ေပ်ာက္ႏုိင္သည္။ ကမၻာဦး လူသားတုိ႔သည္ ကိုယ္ခႏၶာတြင္ မည္သည့္ အရာမွ် အဖံုးအကာ မရွိသည့္ ဘဝမွ တျဖည္းျဖည္း အသိဥာဏ္ ရင့္သန္ လာသည္ႏွင့္အမွ် သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္၊ ေလွ်ာ္၊ သားေရတုိ႔ျဖင့္ ကာယ ဣေႁႏၵ လံုၿခံဳေစရန္ ဝတ္ဆင္ လာခဲ့ၾကသည္မွာ ထင္ရွားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ တုိးတက္မႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ လူသားမ်ား အတြက္ ျမတ္ႏိုး ဂုဏ္ယူ စရာလည္း ျဖစ္သည္။

ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး တုိ႔၏ သမုိင္းစဥ္သည္ အလြန္ရွည္လ်ား ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို ပံုေတာင္၊ ပံုညာေဒသ ေရွးေဟာင္း သုေတသန တူးေဖာ္ ေတြ႕ရွိခ်က္က သက္ေသ ျပခဲ့ေပၿပီ။ ေတြ႕ရွိရေသာ လူသား ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ၾကြင္း (ပ႐ိုင္းမိတ္) စမ္းသပ္ ေတြ႕ရွိခ်က္ အရ ျမန္မာလူမ်ဳိး တို႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သန္းေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္ကပင္ စတင္ လာခဲ့ေၾကာင္း ကမၻာကို ေၾကညာခဲ့သည္။ သမုိင္းစဥ္ ရွည္လ်ားသည့္ နည္းတူ သိမ္ေမြ႕ နက္နဲသည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ပိုင္ဆုိင္ထားသည့္ လူမ်ဳိး အျဖစ္လည္း ကမၻာသိ ျဖစ္သည္။ ဤသည္တုိ႔မွာ ကြၽႏ္ုပ္၏ဘုိး၊ ေဘး၊ ဘီ၊ဘင္တုိ႔ အစဥ္အဆက္ ေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ေသာ ေက်းဇူး ႀကီးမားျခင္း ျဖစ္သည္။

ေရွ႕ဆက္ ထိန္းသိမ္းရမည့္ တာဝန္မွာ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ား၏ ေရွာင္လႊဲ မရသည့္ တာဝန္ပင္ ျဖစ္သည္။မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို အေနာက္တုိင္း သ႐ုပ္ပ်က္ ယဥ္ေက်းမႈက တစ္စတစ္စ ဝါးမ်ဳိ လာသည္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင ေနၾကရသည္။

အထူးသျဖင့္ အခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသမီး ငယ္ရြယ္သူ မ်ား၏ ဣေႁႏၵ မလံုၿခံဳေသာ ဝတ္ဆင္မႈသည္ ျမင္ရသူတုိင္း ဘဝင္မက်၊ မ႐ႈဝံ့၊ မျမင္ရဲစရာ ျဖစ္လာသည္။ မိဘႏွင့္ သားသမီး၊ ေမာင္ႏွင့္ ႏွမ၊ ေျမးႏွင့္ အဘိုးတုိ႔ၾကား အျမင္မေတာ္ မသင့္ေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။ တကယ္တမ္း ေျပာရလွ်င္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ ေက်ာခုိင္းၿပီး သ႐ုပ္ပ်က္ ဝတ္ဆင္မႈကို အထင္ႀကီးကာ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ လုိက္စားကာျဖင့္ ''တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ ေရႊသမင္ အလုိက္မွား'' လွ်င္ေတာ့ ေမာပန္းျခင္းႏွင့္ ေသာကသည္သာ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ ျဖစ္မည္ ဆုိသည္ကို အခ်ိန္မလြန္မီ သေဘာေပါက္ ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ား အတြင္းမွာလည္း ဇာတိမာန္ ေပ်ာက္ကာ တုိင္းတစ္ပါးသား တုိ႔၏ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ လူေနမႈ ပံုစံ၊ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈ ပံုစံကို အထင္ႀကီး အတုယူစရာ တစ္ခုအျဖစ္ ယူဆ ေအာက္ေမ့ အတုခိုး ေနၾကသည္။ ထုိသို႔ လမ္းလဲြ ေနမႈကို ယဥ္ေက်းမႈအား ျမတ္ႏိုး ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ လူငယ္ လူရြယ္ အခ်င္းခ်င္း ဝိုင္းဝန္းတားျမစ္ ျပစ္တင္ ၾကရမည္။ အထူးသျဖင့္ တာဝန္ ရွိသူမ်ားမွာ မိဘမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံေတာ္ အလံႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံသားတုိ႔၏ ဇာတိမာန္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။ လူမ်ဳိး၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈ သည္လည္း လူမ်ဳိး၏ ဇာတိမာန္ကို ေဖာ္ၫႊန္းေနသည္။ ဇာတိမာန္ ေပ်ာက္လွ်င္ ကြၽန္ဘဝသို႔ ျပန္ေရာက္ တတ္သည္ကို သတိခ်ပ္ သင့္သည္။ ''ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါ'' ဆုိသည့္ အတုိင္း အမွား ရွည္ၾကာ လာပါက အမွန္ဟု ထင္လာ တတ္ၾကသည္မွာ လူ႔သဘာဝ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်ဳိးျမန္မာ ဇာတိမာန္ ေဖာက္၍ လူမ်ဳိး မေပ်ာက္ ရေလေအာင္၊ အထူးသျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အမ်ဳိးသမီး ငယ္တုိင္း''ေခ်ာင္းကိုပစ္၍ ျမစ္ကို မရွာသင့္ေၾကာင္း'' အေလးအနက္ သတိထား ၾကရမည္။

အမ်ဳိးသား လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ား နယ္ပယ္တြင္လည္း ဘုရား ေက်ာင္းကန္ မ်ား၌ပင္ ေဘာင္းဘီတုိ၊ ရွည္မ်ားကို ေနရာမေရြး ဝတ္ဆင္ သြားလာ ၾကသည္မွာလည္း ''အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္ႏွင့္ ခေလာက္'' ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္အရပ္မွာ ဘယ္အဝတ္ကို ဝတ္သင့္သည္ကို ခြဲျခား သိသင့္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေနရာ၊ အေဆာက္အအံု၊ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ ေစတီ၊ ဘုရား၊ ပုထိုးမ်ားသို႔ သြားလာၾကသည့္ အခါမ်ားတြင္ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္မ်ား ပီသစြာ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ဝတ္စံုကို ဝတ္စား ဆင္ယင္၍ သြားလာျခင္း သည္သာ ျမင္ရသူတုိင္း အဖုိ႔ အလြန္တင့္တယ္ က်က္သေရ မဂၤလာ ျပည့္စံု ေနေပလိမ့္မည္။

သို႔ျဖစ္ပါ၍ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၏ အနာဂတ္ အၫြန္႔အဖူးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ား အေနျဖင့္ တုိ႔ဘုိးဘြားမ်ား အေမြျဖစ္သည့္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္း စဥ္လာမ်ားကို အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္း ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ ေခတ္မီ နည္းပညာ မ်ားကို အင္တုိက္အားတုိက္ အပတ္တကုတ္ သင္ယူ ေလ့လာ ႀကိဳးစား၍ ေခတ္မီ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးကို ထူေထာင္ ၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္းတုိက္တြန္း ေရးသား လုိက္ရပါသည္။

Credit>>https://www.facebook.com/Blesspeace

Myawady News