ကေလးဖ်က္ခ်လို႔ ေသခဲ့ရတဲ့ ဗိုက္ႀကီးသည္သရဲနဲ႔ ေျခာက္ျခားဖြယ္ တစ္ညတာ(ျဖစ္ရပ္မွန္)

ေႀကာက္တတ္သူမ်ား မဖတ္ရ

က်ြန္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေလာကထဲက ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုယ္ေတြ့ၿဖစ္ရပ္မွန္တခုကို ေၿပာၿပမယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ေဆးရံုေလာကထဲက ယံုၾကည္မွဳတခုလို့ပဲေၿပာရမလား။
တၿခားေဒသ၊ တၿခားတိုင္းၿပည္ေတြရဲ့ေဆးရံုေတြမွာ အခုေၿပာမယ့္ကိစၥလိုအၿဖစ္အပ်က္ကို လက္ခံမွဳရွိမရွိေတာ့ မသိဘူး။
က်ြန္ေတာ္တာဝန္က်ခဲ့တဲ့ ၿပည္သူ့ေဆးရံုေလးမွာကေတာ့ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အခုအခ်ိန္ထိ ပေဟဠိၿဖစ္ေနရဆဲ ကိစၥတခုပါပဲ။

အစိုးရေဆးရံုဆိုတာမ်ိဳးက အေရးေပၚလူနာေတြကစလို့ ေသေကာင္ေပါင္းလဲေရာဂါသည္အဆံုး ခုနစ္ရက္သားသမီးအကုန္လံုး က်န္းမာေရးကိစၥနဲ့ပတ္သက္ၿပီး
ေရာက္လာရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားကုသေပးရတဲ့ေနရာဆိုတာ လူတကာသိမွာပါ။ ေရာက္လာသမွ် ေဝေနယ်တိုင္းကို

" ဥံဳ ဖြ ၊ ေပ်ာက္ေစသတည္း " ရယ္လို့ ေရာဂါမွန္သမွ်ကို ကုေပးႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ တခါတေလမွာ ဖိတ္စင္သြားတဲ့ လူနာေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ေဆးရံုေရာက္လာၿပီးမွ အသက္မကယ္ႏိုင္လိုက္တာမ်ိဳးၿဖစ္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ၿပင္မရတဲ့စက္ကို ပိုင္ရွင္လက္ထဲၿပန္ထည့္သလိုမ်ိဳး " ေရာ့... အင့္၊ ခင္ဗ်ားတို့ဟာၾကီးက ၿပင္လို့မရဘူး ။ ၿပန္ယူသြားေတာ့ " ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ့
ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္လို့မရဘူးဗ်။ ကြယ္လြန္သူရဲ့ အမည္၊ က်ား/မ၊ အသက္အရြယ္၊ ကြယ္လြန္ရၿခင္းအေၾကာင္း၊ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ အစရွိတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ေရးစရာရွိတာေတြေရး၊ မွတ္စရာရွိ မွတ္ၿပီးမွ လူနာရွင္( တနည္းအားၿဖင့္ေတာ့ မသာရွင္ေပါ့ေလ) လက္ထဲကို
ၿပန္အပ္ရတယ္။ ပိုင္ရွင္မဲ့အေလာင္းေတြက်ေတာ့လည္း တမ်ိဳးတဖံုစီမံရၿပန္ပါတယ္။ အဲ့လိုမွတ္တမ္းေရးသြင္းတာကို ေဆးေလာကမွာေတာ့ certify လုပ္တယ္လို့ ေခၚသဗ်။ တနည္းအားၿဖင့္ေတာ့ ေသဆံုးေၾကာင္းအတည္ၿပဳေပးတယ္ေပါ့။ certify လုပ္ၿပီးသား dead body ရဲ့ေၿခမမွာ ေသဆံုးသူနဲ့ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို ကြင္း(ring) ေလးနဲ့ ခ်ိတ္ထားတတ္တယ္။ ကြင္းေလးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာခြဲလို့ရေတာ့ အေလာင္းမွားတာတို့ ဘာတို့ မၿဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အခုေၿပာမယ့္
ကိစၥကလည္း အဲ့ဒီကြင္းေလးနဲ့ပတ္သက္တယ္ဗ်။ လူေသအေလာင္း ေဆးရံုမွာရွိေနခ်ိန္ အေတာအတြင္း ေသဆံုးသူရဲ့ေၿခမမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ကြင္းေလးဟာ အေၾကာင္းတခုခုနဲ့ ၾကမ္းၿပင္ေပၚၿပဳတ္က်သြားခဲ့ရင္ ကြယ္လြန္သူရဲ့ ဝိညာဥ္က ေဆးရံုမွာက်န္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အစြဲအလမ္းယံုၾကည္မွဳေလးတခုကို က်ြန္ေတာ္တာဝန္က်ခဲ့တဲ့ ၿပည္သူ့ေဆးရံု
ေလးက ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံထားၾကတယ္။ ဒီယံုၾကည္မွဳနဲ့ပတ္သက္ၿပီး ပေဟဠိၿဖစ္ခဲ့ရတာကေတာ့ (၂၀၁၃)ခုႏွစ္၊ မိုးေတြသည္းၾကီးမည္းၾကီး ရြာေနတဲ့ စက္တင္ဘာလထဲမွာပါ။

သဲသဲမဲမဲရြာသြန္းေနတဲ့ မိုးသည္းညမွာ ရန္ကုန္တိုင္းနယ္နိမိတ္အတြင္းက က်ြန္ေတာ္တာဝန္က်ရာ ၿပည္သူ့ေဆးရံုေလးမွာေတာ့ ခါတိုင္းညေတြလို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ့ပါပဲ။ က်ြန္ေတာ္က အဲ့ဒီေဆးရံုေလးရဲ့ သားဖြားမီးယပ္လူနာဌာနမွာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္တာဝန္ယူထားရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ သားဖြားမီးယပ္လူနာဌာနရဲ့ အလုပ္ဆိုတာကလည္း

ေန့ေစ့လေစ့နဲ့ ကေလးမီးဖြားဖို့ေရာက္လာတဲ့ေမြးလူနာ မိခင္ေလာင္းေတြကို ေမြးဖြားေပးရတဲ့တာ၀န္တခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ တခါတေလက်ၿပန္ေတာ့လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြေရာက္လာတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတတ္သလို တခါတရံက်ၿပန္ေတာ့လည္း
မလိုခ်င္ပဲရလာတဲ့ ကိုယ္ဝန္အတြက္ ကိုယ့္အသက္အႏၱရာယ္ကိုေတာင္ ဂရုမၿပဳပဲ စြန့္စားတတ္ၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလူနာေတြ
မၾကာမၾကာေရာက္လာတတ္တဲ့ေနရာတခုေပါ့။

အခ်ိန္က ည(၁၀)နာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ေဆးရံုအလုပ္သမားတေယာက္က လူနာတင္လွည္း (Trolley) ေပၚမွာ လူနာတေယာက္ကိုတင္လာရင္းကေန ပါးစပ္ကလည္း "ဆရာေရ... ... ... Shock Shock Shock" ဆိုၿပီးေတာ့ ေအာ္လာတဲ့အသံကို အခုဒီစာကိုရိုက္ေနရင္းကေန နားထဲမွာ ၿပန္ၾကားေယာင္ေနပါေသးတယ္။

လူနာရွိရာဆီကို ကပ်ာကသီေၿပးသြားၿပီး စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
Pressure 40 mmHg palpable ၿဖစ္ေနၿပီ။ (အေပၚေသြးက ၄၀ ပဲရွိေတာ့ၿပီး ေအာက္ေသြးကုိေတာ့ စမ္းလုိ႔မရေတာ့ဘူး။)

လူနာကိုစမ္းသပ္ေနရင္းကေန လူနာရွင္ေတြကို လူနာရဲ့ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့

အဲ့ဒီလူနာအမ်ိဳးသမီးက ေလးႏွစ္သမီးတေယာက္အပါအ၀င္ ကေလးငါးေယာက္အေမတဲ့ေလ။ လင္ၿဖစ္သူက အရက္သမားဆိုေတာ့

ကေလးေတြကို သူတေယာက္တည္းရုန္းကန္ရွာေဖြေက်ြးေမြးေနရတာတဲ့ဗ်ာ။ ေၿခာက္ေယာက္ေၿမာက္ၿဖစ္လာမယ့္ ကိုယ္၀န္ကို

မလိုခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္မို့ ေမြးလမ္းေၾကာင္းအတြင္းပိုင္းထဲကို ပစၥည္းတခုသြင္းၿပီးဖ်က္ခ်ဖို့ၾကိဳးစားရာကေန ေသြးထြက္လြန္၊ ေသြးဆိပ္တက္ၿပီး ေဆးရံုကိုေရာက္လာတာ။

ေဆးရံုမွာထြန္းထားတဲ့ မီးေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ၾကားထဲမွာ လူနာအေၾကာထဲကို ႏွလံုးခုန္ေဆး(Dopamine)နဲ႔ NS (ေသြးေပါင္တက္ေစေသာ Drip)သြင္းေပးဖို့အတြက္ ေသြးေၾကာကိုရွာရေတာ့တာပါပဲ။ လူနာက ေသြးေပါင္လံုး၀က်ေနၿပီး ေသြးေၾကာေတြအကုန္လံုးၿပားကပ္ေနလို့ ေသြးေၾကာကို ခက္ခက္ခဲခဲရွာရင္းက ေသြးေၾကာတခု

ပြင့္သြားခ်ိန္မွာ ေစာနကေၿပာခဲ့တဲ့ ႏွလံုးခုန္ေဆးနဲ့ ေသြးေပါင္တက္ေစတဲ့ drip ကို ေရာၿပီးသြင္းရပါေတာ့တယ္။

လူနာအမ်ိဳးသမီးကို ေဆးသြင္းကုသေပးေနရင္းနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့အေသအခ်ာၾကပ္မတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ လူနာက

Gasping (အသက္ငင္ေန)ဝင္ေနပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစတနာထား၊ ၾကိဳးစားပမ္းစားကုသေပးခဲ့ေပမယ့္

လူနာကေသြးဆိပ္တက္ၿပီး ေသြးေပါင္ၿပန္တက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ခပ္ၿပင္းၿပင္းတိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ ေလၿပင္းတခ်က္၊ လွ်ပ္စီးတခ်က္အလက္မွာေတာ့ လူနာက သူ့ကေလးငါးေယာက္နဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ေဆးရံုေလးကို ဥေပကၡာၿပဳသြားပါေတာ့တယ္။

အသက္မရွိေတာ့တဲ့လူနာရဲ့ ရုပ္အေလာင္းကိုတလွည့္၊ သူ့ကိုေဆးရံုလိုက္ပို့ရင္းနဲ့ အတူပါလာတဲ့သူ့ကေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကိုတလွည့္စီၾကည့္ေနမိရာကေန က်ြန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲလာခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ေပးရမယ့္ တာ၀န္တခုကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးခဲ့တာပဲေလလို့ စိတ္အားတင္းရင္းနဲ့ ဆက္လုပ္စရာရိွေနတာကို ဆက္လုပ္ရေတာ့တာပဲ။

ေသသြားတဲ့လူနာရဲ့ ရုပ္အေလာင္းကို certify လုပ္ၿပီးေတာ့ trolley နဲ႔ျပန္ထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုပ္အေလာင္းရဲ႕ ေျခမမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ "Ring" သူ႔ဘာသာသူ ေျပေလ်ာ့ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ၿပဳတ္က်သြားပါေလေရာဗ်ိဳ့။ အဲ့ဒီလို ring ၿပဳတ္က်သြားတဲ့ၿမင္ကြင္းနဲ့အတူ

"ေအာင္မေလး.... ဘုရားသခင္!!! နင္မေနခဲ့နဲ႔ လုိက္သြားပါ။ " ဆိုတဲ့ အသံေတြကို က်ြန္ေတာ္အပါအ၀င္ က်ြန္ေတာ္နဲ့အတူရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပါ ၾကားလိုက္ၾကရတယ္။ "ဒါဘယ္သူေအာ္လုိက္တာလဲ" လို့ က်ြန္ေတာ္တို့

သံုးေယာက္ရဲ့ ၿပိဳင္တူေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းကို အနားမွာရွိေနတဲ့ သူနာၿပဳဆရာမေတြ၊ လူနာေတြ၊ လူနာေစာင့္ေတြက အံ့အားသင့္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ့ ေငးၾကည့္ရံုၾကည့္ေနၾကၿပီး ဘာတံု့ၿပန္မွဳမွ မေပးၾကဘူး။

မိနစ္၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အသက္(၄၀)အရြယ္ သူနာၿပဳဆရာမၾကီးက က်ြန္ေတာ္တို့အနားကိုကပ္လာၿပီးေတာ့
"ဆရာတုိ႔ ဘာေတြ႔ၿပီးဘာၾကားလုိက္တာလဲ" လို့ လာေမးတယ္။ "မိန္းမေတြစုၿပီးေအာ္တဲ့ အသံေတြလုိမ်ိဳးုကုိၾကားလုိက္တယ္ ဆရာမ" လို့ ၿပန္ေၿဖလိုက္တဲ့ က်ြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ "ဆရာတုိ႔ကုိ က်ြန္မတခုေၿပာၿပဦးမယ္" ဆုိၿပီး... စကားစလိုက္ရင္းကေန ေဆးရံုမွာ လူနာတေယာက္ေယာက္ဆံုးသြားၿပီး အဲ့ဒီလူနာရဲ့အေလာင္းကေန ring ၿပဳတ္က်က်န္ခဲ့ရင္ အဲ့ဒီလူနာ ေတာ္ေတာ္နဲ့ မက်ြတ္မလြတ္ႏိုင္ၿဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ring ပိုင္ရွင္က လူနာေဆာင္ (ward) ထဲမွာ အသံနဲ့ၿဖစ္ၿဖစ္၊ အနံ့အသက္ေပးၿပီးေတာ့ၿဖစ္ၿဖစ္ ေၿခာက္လွန့္တတ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလည္း ပါေသးတယ္။

ဆရာမရဲ့စကားအဆံုးမွာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့သံုးေယာက္သား တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ အၿပန္အလွန္ၾကည့္လိုက္မိၾကၿပီး အားလံုးေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ညည့္နက္အေတာ္နက္လာသလို လူနာေတြလည္း အားလံုးေအးေအးေဆးေဆးၿဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ေမြးခန္းထဲမွာတာ၀န္က်ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို အိပ္ခ်င္ေၿပစကားစၿမည္သြားေၿပာဖို့အတြက္ က်ြန္ေတာ္နဲ့ တၿခားသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတူတူ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အသံဗလံတိတ္ဆိတ္ၿပီး ေၿခာက္ကပ္ကပ္ရွိေနတဲ့

ေမြးခန္းထဲမွာေတာ့ က်ြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေကာင္းေကာင္းၾကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာဗ်ိဳ့။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူတို့ႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးမခ်င္တာနဲ့ တီဗြီကို အသံကုန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္လည္း လန့္ႏိုးလာတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ေႏွာင့္ယွက္လို့ အိပ္မရေတာ့တဲ့အတူတူဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း အိပ္ယာကေန ထလာၾကၿပီး က်ြန္ေတာ္နဲ့အတူ မုန့္စား၊ စကားေၿပာ၊ တီဗြီၾကည့္ေနၾကတုန္းမွာပဲ.... "ေအာင္မေလး နာလုိက္တာဆရာရယ္" ဆိုၿပီးေအာ္လိုက္တဲ့ မိန္းမသံတခုကို က်ြန္ေတာ္တို့ ငါးေယာက္လံုး ပီပီသသၿပတ္ၿပတ္သားသားၾကားလိုက္ၾကရၿပန္ပါတယ္။

က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးရဲ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေမြးလူနာေရာက္လာတယ္ထင္ၿပီးေတာ့ သူေမြးေပးမယ္၊ ငါေမြးေပးမယ္ဆိုၿပီး

လူနာလုေနၾကရင္းက အကုန္လံုး ေမြးခန္းအၿပင္ဘက္ဆီကို ထြက္လာၾကပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ အၿပင္ေရာက္လာေတာ့ ေမြးလူနာလည္းရွိမေနသလို၊ လူနာလာပို့သူေတြလည္း မရွိ ေဆးရံုတခုလံုးက လြန္ခဲ့တဲ့မိနစ္ပိုင္းတုန္းကလို

ပကတိ တိတ္ဆိတ္လို့။ အေၿခအေနကို နားမလည္ႏိုင္ၿဖစ္သြားတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ငါးေယာက္လည္း တေယာက္ကိုတေယာက္

စူးစမ္းသလိုအၾကည့္နဲ့ အၿပန္အလွန္ၾကည့္ရင္း အဲ့ဒီေနရာကေန ေမြးခန္းထဲကိုၿပန္၀င္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ခဏေနၿပန္ေတာ့

ေစာေစာတုန္းက ၾကားရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ့ညည္းတြားသံကို ထပ္ၾကားၾကရၿပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ေမြးလူနာေရာက္လာတယ္ထင္ၿပီး အၿပင္ထြက္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အၿပင္မွာ

လူတဦးတေယာက္ကိုမွ မေတြ့ရၿခင္းပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုး ဘာစကားမွမေၿပာၿဖစ္ပဲ မိုးလင္းခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္ၾကပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းခါနီး (၀၅း၁၃) နာရီေလာက္မွပဲ အဲ့ဒီညည္းသံၾကီး တိတ္သြားပါေတာ့တယ္။

မီးဖြားခါနီးလို့ ဗိုက္နာခ်ိန္မွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေလာင္းေတြရဲ့ညည္းတြားတဲ့အသံက အရမ္းကို သနားစရာေကာင္းၿပီး အတုမရွိတဲ့ ေမတၱာရွင္မိခင္ေတြရဲ့ ၿပယုဂ္တခုဆိုလည္း မမွားပါဘူးေလ။ အဲ့ဒီညည္းတြားသံကို က်ြန္ေတာ္တို့ တညလံုးနီးပါး

နာခံံခဲ့ၾကရပါတယ္။ အသံၾကားလို့ ထြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ အခန္းထဲၿပန္၀င္နားရင္ ၿပန္ၾကားရလိုက္နဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ တေမွးေတာင္မွ မငိုက္ရဲခဲ့တဲ့ ညတညပါပဲ။ ၾကံဳဖူးခဲ့သမွ်ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ က်ြန္ေတာ္တို့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ့အၾကံဳကိုဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့အၿဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ Criticize လုပ္ေပးဖုိ႔ကို ရုိေသေလးစားစြာနဲ့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အၿဖစ္အပ်က္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေၿပာၿပတဲ့ Sooper Beezee Arrluu ကိုလည္း စာဖတ္သူအားလံုးကိုယ္စား

admin မ်ားမွ အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း............

ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာ၀န္လုပ္မွာ မဟုတ္တဲ့

(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္) By သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္